“Mooi!, heel goed, Katrien” Ze gaf een presentatie, als cursist, voor de groep. “Hoe bedoel je.” Verwonderd keek ik haar aan. “Nou gewoon, goed, prima, niks meer aan doen!”. “Niets te verbeteren?”. “Niets, gewoon goed” en ik voegde er intuïtief nog aan toe: “Je bent gewoon goed”. Daar kon ze niet mee overweg. Van huis uit had ze altijd geleerd dat het beter kon en vooral beter moest. Ze moest ook vooral zelf steeds beter worden. Feilloos wist haar vader haar verbeterpunten op te sommen. Jaar in jaar uit. Dat hoorde ik overigens pas later. Verward ging ze weer zitten en bleef gedurende de rest van middag een beetje stil voor zich uit staren. Onlangs, jaren later, kwam ik haar weer tegen. Ze wist deze gebeurtenis onmiddellijk op te lepelen. Het had haar nog tijdenlang bezig gehouden. Het bleek uiteindelijk de omslag in haar denken en doen. Ze trakteerde mij op een heerlijke cappuccino. Als dank.
Recente reacties